Ik sta in mijn vriendengroep bekend als een echte horrorfilmfanaat. Ik ben een groot fan van het slashergenre en kan je zo een hele presentatie geven over het ontstaan van het genre en de veranderingen die Scream in 1996 bracht, nadat het genre oververzadigd was in de markt. Ik kan uren praten over de veranderingen in horrorgenres en waarom slashers in de jaren ’80 populair waren, terwijl we in de moderne tijd meer genieten van supernatural films zoals de The Conjuring-universumfilms. Ik hou echt van horror en alles wat het genre biedt.
Maar mijn god, wat haat ik horrorgames.
Niet omdat de games slecht zijn, zeker niet. Ik baal juist dat ik een hoop toffe games mis omdat ik ze niet kan spelen. Zodra ik de controller van een horrorgame beetpak, voel ik de paniek al meteen toeslaan. Mijn handen beginnen te zweten, mijn hartslag gaat omhoog en ik maak fout na fout na fout. Jaren geleden, toen de befaamde P.T. teaser uitkwam op de PlayStation 4, keek ik dolgraag naar playthroughs op YouTube van deze demo, maar zelf aanraken? Nooit van mijn leven. Mijn hart kan dat gewoon niet aan. Silent Hill? Nee, dank je. Resident Evil? Alleen vijf is te spelen voor mij. Dat is meer een actiegame geworden, maar mij zal je niet door het Spencer-landhuis zien dwalen.
Ik heb het vaak genoeg geprobeerd. Toen de Resident Evil remake op de GameCube uitkwam, heb ik deze op de dag van uitgave gekocht en gespeeld. Ik heb zelfs disc 1 niet afgemaakt. Ik heb een vertaling van Clock Tower op de PlayStation geprobeerd te spelen, maar ik kwam daar gewoon nooit verder omdat de paniek al toesloeg.
Er is slechts één type horrorgame die ik kan voltooien, en dat zijn de games van Supermassive, zoals Until Dawn en The Quarry. Persoonlijk denk ik dat het komt omdat je in elke andere horrorgame een personage direct bestuurt, wat het inlevingsvermogen versterkt. Games als The Quarry of Until Dawn voelen meer als interactieve films aan, en dan zie ik het niet als ‘ikzelf’ die in de wereld zit, maar als een filmpersonage dat ik kan begeleiden om een eigen variatie op een horrorfilm te maken.
Maar gelukkig is daar in deze tijd YouTube, waar ik genoeg gamers de games die ik zelf niet durf te spelen, kan zien spelen om toch nog het verhaal mee te krijgen. En soms kan ik ook heel erg hard lachen om hoe één van deze spelers zich rotschrikt tijdens het spelen.
